✍️ കനി
മഴ പതുക്കെ പെയ്യുകയായിരുന്നു. തുള്ളികൾ ജനൽക്കുപ്പിയിൽ തട്ടി വഴുതി വീഴുമ്പോൾ, അനന്യയുടെ മനസ്സിലും അതേ താളത്തിൽ ചിന്തകൾ വഴുതുകയായിരുന്നു…
അവളുടെ മുറിയിൽ മങ്ങിയ വെളിച്ചം മാത്രം. ആ വെളിച്ചത്തിനുള്ളിൽ അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരുപാട് പറയാത്ത വികാരങ്ങൾ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു..
വാതിലിന്റെ പുറത്തുനിന്ന് കാലടികൾ കേട്ടപ്പോൾ അവൾ അറിയാതെ തന്നെ ശ്വാസം പിടിച്ചു. ആ ശബ്ദം അവൾക്ക് പരിചിതമായിരുന്നു. ഹൃദയം അപ്രതീക്ഷിതമായി വേഗം താളം പിടിച്ചു.
ആദിത്.!.
അവൻ അകത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ, മുറിയിലെ വായുവിന് പോലും മാറ്റം സംഭവിച്ചതുപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നിശ്ശബ്ദത ഉണ്ടായിരുന്നു—അത് അവളെ മാത്രം നോക്കിയിരുന്ന നിശ്ശബ്ദത.
“ഇവിടെ ഇരുന്ന് മഴ കാണുകയാണോ?” അവൻ ചോദിച്ചു.
“മഴയെ കാണുന്നില്ല,” അനന്യ പറഞ്ഞു,
“മഴ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെയാണ്.”
അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. അവരുടെ ഇടയിൽ ഒരു കൈവിരൽ ദൂരം മാത്രം. അത്രയും അടുത്ത് നിന്നിട്ടും, അവരിടയിൽ ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത വാക്കുകളുടെ വലിയൊരു ലോകം നിലകൊണ്ടിരുന്നു..
അവളുടെ മുടിയിൽ നിന്ന് മഴത്തുള്ളികൾ ഇനിയും ചോരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അറിയാതെ തന്നെ കൈ നീട്ടി, അവളുടെ കവിളിലൂടെ ഒഴുകിയ ഒരു തുള്ളി വിരലാൽ തുടച്ചു. ആ സ്പർശം ചെറുതായിരുന്നു, പക്ഷേ അതിന്റെ ചൂട് അവളുടെ ശരീരത്തിലൂടെ പടർന്നുപോയി.
“നീ മാറിയിട്ടില്ല,” അവൻ മൃദുവായി പറഞ്ഞു.
“മാറാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല,” അവൾ മറുപടി നൽകി.
അവരുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ കൂട്ടിയപ്പോൾ, സമയം ഒരു നിമിഷം നിൽക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. ശ്വാസങ്ങൾ അടുത്തു. ഹൃദയങ്ങളുടെ താളം ഒരേ സംഗീതമായി…
അനന്യയുടെ മനസ്സിൽ പഴയ രാത്രികൾ തെളിഞ്ഞു. ഒരുമിച്ച് നടന്ന വഴികൾ, പറയാതെ പോയ ആഗ്രഹങ്ങൾ, തൊടാൻ ധൈര്യമില്ലാതെ കൈകൾ പിൻവലിച്ച നിമിഷങ്ങൾ.
“നമ്മൾ ഭയന്നിരുന്നതെന്തിനാണ്?” അവൾ ചോദിച്ചു.
ആദിത് ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഒരുപക്ഷേ, ഈ അടുപ്പം നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്ന ഭയം.”
അവൻ അവളുടെ കൈ പതുക്കെ പിടിച്ചു. ആ പിടിയിൽ അധികാരമില്ലായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൾക്ക് സുരക്ഷിതത്വം തോന്നി. വിരലുകൾ തമ്മിൽ ചേർന്നപ്പോൾ, ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വിറയൽ പാഞ്ഞുപോയി.
അവളുടെ ശ്വാസം ചെറുതായി വിറച്ചു.
“ഇപ്പോൾ?” അവൾ ചോദിച്ചു.
“ഇപ്പോൾ, ഭയത്തേക്കാൾ വലുതാണ് ആഗ്രഹം…” അവൻ പറഞ്ഞു,
അവൻ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തന്റെ നെറ്റി ചേർത്തു. അവരുടെ ശ്വാസങ്ങൾ തമ്മിൽ കലർന്നു. അവന്റെ ശ്വാസത്തിന്റെ ചൂട് അവളുടെ അധരങ്ങളെ തൊടുമ്പോൾ, അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ആ നിമിഷം വാക്കുകൾ വേണ്ടാത്തതായിരുന്നു.
അവന്റെ കൈ അവളുടെ അരക്കെട്ടിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ, അത് അവൾക്ക് ഒരുപാട് പരിചിതമായ ഒരു ഇടമായി തോന്നി—ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെങ്കിലും, എപ്പോഴും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നപോലെ.
“നിനക്ക് അറിയാമോ,നിന്റെ നിശ്ശബ്ദത എന്നെ എത്രത്തോളം അലട്ടിയിട്ടുണ്ടെന്ന്?” അവൻ ചോദിച്ചു.
അവൾ പുഞ്ചിരിച്ച്
“അത് കൊണ്ടാകാം, നീ ഇന്നിവിടെ വന്നത്.”
അവന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ പിറകിലൂടെ പതുക്കെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ, അവളുടെ ശരീരം അവന്റെ സ്പർശം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അതൊരു ശൃംഗാര സ്പർശമായിരുന്നു—അവകാശപ്പെടാത്തത്, പക്ഷേ പൂർണ്ണമായി അനുഭവിപ്പിക്കുന്നതും.
മഴ കൂടുതൽ ശക്തമായി പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. മുറിക്കുള്ളിൽ ലോകം ഒതുങ്ങിപ്പോയി. അവരും അവരുടെ ഇടയിലെ ചൂടും മാത്രം.
അവൻ പതുക്കെ അവളുടെ അധരങ്ങൾക്ക് അടുത്തേക്ക് ചാഞ്ഞു. ആ നിമിഷം അനന്യയുടെ ഹൃദയം പൊട്ടിത്തെറിക്കുമെന്നു തോന്നി. അവൾ പിന്നോട്ട് മാറിയില്ല. അവളുടെ മൗനം തന്നെ അവന്റെ അനുവാദമായി.
അധരങ്ങൾ സ്പർശിച്ചപ്പോൾ, അത് തീപ്പൊരി പോലെ ആയിരുന്നില്ല—പകരം, നാളുകളായി കാത്തിരുന്ന ഒരു ആശ്വാസം പോലെ. മൃദുവായ, ആഴമുള്ള, വികാരങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ഒരു ചുംബനം.
അവൾ അവന്റെ ചുമലിൽ കൈ വച്ചു. ആ പിടിയിൽ ഒരു അപേക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു—“ഇനി പോകരുത്.”
അവൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്കു ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവളുടെ തല അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പിനരികിൽ. അവൾക്ക് ആ ശബ്ദം മതിയായിരുന്നു; അതായിരുന്നു അവൾ തേടിയ സുരക്ഷ.
“നമ്മൾ ഇനി പേരിടുമോ?” അവൾ ചോദിച്ചു.
“വേണ്ട,” അവൻ പറഞ്ഞു, “ചില ബന്ധങ്ങൾ പേരില്ലാതെയാണ് പൂർണ്ണമാകുന്നത്.”
അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖം ഒളിപ്പിച്ചു. മഴയുടെ ശബ്ദം അവരുടെ ശ്വാസങ്ങളുമായി കലർന്നു. ലോകം പുറത്തായിരുന്നു; അവരുടെ പ്രണയം അകത്ത്.
അന്ന് രാത്രി, അവർ ഒന്നും വാഗ്ദാനം ചെയ്തില്ല. പക്ഷേ അവർ ഒരുമിച്ച് നിൽക്കുന്ന ആ നിമിഷം, ആയിരം വാക്കുകൾക്ക് സമമായിരുന്നു.
ചില പ്രണയങ്ങൾ ശരീരത്തിൽതീപടരുന്നതാണ്.
ചിലത് ആത്മാവിൽ!..
അവരുടെത്—
മഴപോലെ,
മൃദുവായി,
ആഴത്തിൽ,
മുഴുവൻ ജീവിതത്തെയും നനയ്ക്കുന്നതായിരുന്നു.
❤️
മഴ അവളുടെ ചർമ്മത്തെ തൊടുമ്പോൾ തന്നെ അനന്യക്ക് ഒരു വിറയൽ തോന്നി. തണുപ്പിന്റെ വിറയലല്ല അത്—ഓർമ്മകളുടെ, പ്രതീക്ഷകളുടെ, നാളുകളായി അടക്കി വച്ച ആഗ്രഹങ്ങളുടെ വിറയലായിരുന്നു. ജനലിന് മുന്നിൽ നിന്നുകൊണ്ട് അവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. മഴയിൽ കുതിർന്ന ലോകം പോലെ തന്നെയായിരുന്നു അവളുടെ മനസ്സും—ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച വികാരങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി പുറത്തേക്ക് വരാൻ ശ്രമിക്കുന്നതു പോലെ…
വാതിൽ പതുക്കെ തുറക്കുമ്പോൾ അവൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയില്ല. ആ ശബ്ദം അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ആ ശ്വാസത്തിന്റെ താളം പോലും അവൾക്ക് പരിചിതമായിരുന്നു.
ആദിത് അകത്തേക്ക് കടന്നുവന്നപ്പോൾ, മുറിയിലെ വായു ചൂടായി. അവൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. പറയേണ്ടതില്ലെന്ന ഉറച്ച വിശ്വാസം അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
അവൻ അടുത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ, അവരുടെ ഇടയിൽ നിലകൊണ്ടിരുന്ന ദൂരം നിശ്ശബ്ദമായി ചുരുങ്ങി.
“മഴ നിനക്കിഷ്ടമാണല്ലോ,” അവൻ പറഞ്ഞു.
“മഴ എന്നെ സത്യമാക്കും,” അനന്യ മറുപടി
നൽകി.
“ഒളിപ്പിക്കാൻ ഒന്നും ബാക്കി വയ്ക്കില്ല.”
അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ മുഖത്ത് സഞ്ചരിച്ചു—നെറ്റിയിൽ നിന്നു കവിളിലേക്കും, അവിടെ നിന്ന് അധരങ്ങളിലേക്കും. ആ നോട്ടത്തിൽ അവൾക്ക് താൻ നഗ്നയായി തോന്നി; വസ്ത്രങ്ങളില്ലാത്തതുകൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് ഒളിപ്പിച്ച വികാരങ്ങൾ ഒന്നും ബാക്കി ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട്.
അവൻ കൈ നീട്ടി അവളുടെ മുടിയിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്ന മഴത്തുള്ളികൾ പതുക്കെ തുടച്ചു. അവന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിനരികിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചപ്പോൾ, അവൾ ശ്വാസം ഒന്ന് പിടിച്ചു. ആ സ്പർശം ചെറുതായിരുന്നു, പക്ഷേ അതിന്റെ ചൂട് അവളുടെ ശരീരമൊട്ടാകെ പടർന്നു.
“നീ ഇങ്ങനെ നിൽക്കുമ്പോൾ…” അവൻ പറഞ്ഞു നിർത്തി.
“എങ്ങനെ?” അവൾ ചോദിച്ചു, ശബ്ദം അല്പം വിറച്ചുകൊണ്ട്.
“എനിക്ക് നിന്നെ തൊടാതെ നിൽക്കാൻ പറ്റാത്ത പോലെ.”
അവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഒരു പടി കൂടി വന്നു.
അവളുടെ നെഞ്ചും അവന്റെ നെഞ്ചും തമ്മിൽ ഒരു നിമിഷം പോലും ദൂരം ഇല്ലാതെ. അവൾക്ക് അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കേൾക്കാമായിരുന്നു—അത് അവളുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ താളവുമായി ചേർന്ന് ഒരേ സംഗീതമായി.
അനന്യയുടെ കൈകൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തട്ടി. അത് തള്ളാനല്ലായിരുന്നു—പിടിച്ചുനിർത്താനായിരുന്നു. അവന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ചൂട് അവളുടെ കൈകളിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് ഒഴുകി.
“നമ്മൾ ഇത്ര അടുത്ത് നിൽക്കുന്നത് ശരിയാണോ?” അവൾ ചോദിച്ചു.
അവൻ ചിരിച്ചു.
“നമ്മൾ ഇത്ര ദൂരെയായിരുന്നതാണ് തെറ്റ്.”
അവന്റെ കൈ അവളുടെ അരക്കെട്ടിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ, അവൾ ഒരു നിമിഷം കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ആ സ്പർശത്തിൽ അവകാശവാദമില്ലായിരുന്നു, പക്ഷേ പൂർണ്ണമായ ഉടമസ്ഥതയുടെ ഉറപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ അവന്റെ ചുമലിലേക്കു മുഖം ചേർത്തപ്പോൾ, അവന്റെ ശ്വാസത്തിന്റെ ചൂട് അവളുടെ ചെവിക്കരികിൽ വീണു.
“നിനക്ക് അറിയാമോ,” അവൻ മൃദുവായി പറഞ്ഞു, “നിന്റെ ഈ നിശ്ശബ്ദത എന്നെ എത്ര തവണ ഉറക്കമില്ലാതെ വെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന്?”
അവൾ ചിരിച്ചു, പക്ഷേ ആ ചിരിക്ക് പിന്നിൽ ഒരു വിങ്ങൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.
“പറഞ്ഞാൽ എല്ലാം മാറുമെന്നു കരുതി ഞാൻ മൗനം തിരഞ്ഞെടുത്തു.”
“മാറിയില്ല,” അവൻ പറഞ്ഞു. “ഇത് കൂടുതൽ ആഴപ്പെട്ടു.”
അവന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ പുറത്ത് പതുക്കെ വരകൾ വരച്ചപ്പോൾ, അവളുടെ ശരീരം അവന്റെ സ്പർശത്തോട് പ്രതികരിച്ചു. അത് ഒരു ക്ഷണം പോലെയായിരുന്നു—നേരിട്ടുള്ള ക്ഷണം അല്ല, പക്ഷേ പിൻവലിക്കാനാകാത്തൊരു ആകർഷണം.
അവൻ പതുക്കെ അവളുടെ മുഖം ഉയർത്തി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും കൂട്ടിയപ്പോൾ, അവൾക്ക് തോന്നി—ഈ നിമിഷം ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന്. അവൻ ചാഞ്ഞു. അധരങ്ങൾ തമ്മിൽ അടുത്തു. ഒരു ശ്വാസത്തിന്റെ ദൂരം മാത്രം.
അവൾ പിന്നോട്ട് മാറിയില്ല.
അധരങ്ങൾ സ്പർശിച്ചപ്പോൾ, അത് ഒരു തീപിടിത്തമായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, നാളുകളായി കാത്തിരുന്ന ഒരു സ്പർശം. മൃദുവായി, പക്ഷേ ആഴത്തിൽ. അവളുടെ അധരങ്ങൾ അവന്റെ ചുംബനത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, സ്വീകരിച്ചു. ആ ചുംബനത്തിൽ വേഗമില്ലായിരുന്നു—സമയം തന്നെ അവർക്കായി നിൽക്കുന്നതുപോലെ.
അവൾ അവന്റെ മുടിയിൽ വിരലുകൾ ഓടിച്ചു. അവൻ അവളെ കൂടുതൽ ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ ചേർന്നപ്പോൾ, അവൾക്ക് തോന്നി—ഇത് ശരീരങ്ങളുടെ അടുപ്പം മാത്രമല്ല, ആത്മാക്കളുടേയും.
മഴയുടെ ശബ്ദം ശക്തമായി. പുറംലോകം അകന്നുപോയി. മുറിക്കുള്ളിൽ അവർ മാത്രം.
അവൻ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ, കവിളിൽ, കഴുത്തിനരികിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. ഓരോ സ്പർശവും അവളുടെ ഉള്ളിലെ ശൃംഗാരത്തെ ഉണർത്തി. അവൾ ശ്വാസം വേഗത്തിലാക്കി. അവളുടെ കൈകൾ അവന്റെ പുറത്ത് കൂടുതൽ ഉറപ്പോടെ ചേർന്നു.
“ഇനി പോയാൽ?” അവൾ ചോദിച്ചു.
“പോകില്ല,” അവൻ പറഞ്ഞു. “ഇത് വിട്ട് പോകാൻ പറ്റില്ല.”
അവൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചിലേക്കു ചേർത്തു. അവൾ അവിടെ മുഖം ഒളിപ്പിച്ചു. അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അവളുടെ ചെവിയിൽ സംഗീതമായി. ആ നിമിഷം അവൾക്ക് ഒന്നും വേണമെന്നില്ലായിരുന്നു—വാക്കുകളില്ല, വാഗ്ദാനങ്ങളില്ല. ഈ അടുപ്പം മാത്രം.
അന്ന് രാത്രി, അവർ ശരീരത്താൽ മാത്രമല്ല, മനസ്സാൽ കൂടി അടുത്തു. പറയാത്ത വാക്കുകൾ സ്പർശങ്ങളായി. ഒളിപ്പിച്ച ആഗ്രഹങ്ങൾ ശ്വാസങ്ങളായി.
ചില പ്രണയങ്ങൾ ശബ്ദമുള്ളതായിരിക്കും.
ചിലത് രഹസ്യമായിരിക്കും.
അവരുടെത്—
മഴപോലെ,
നിശ്ശബ്ദമായി,
ചൂടോടെ,
ആത്മാവോളം നനയ്ക്കുന്ന ശൃംഗാരമായിരുന്നു.
അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തല ചായ്ച്ച് കിടക്കുമ്പോൾ, അനന്യക്ക് ലോകം അത്ര വലുതല്ലെന്ന് തോന്നി. അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അവളുടെ കവിളിൽ തട്ടിയപ്പോൾ, ഓരോ താളവും അവളുടെ ഉള്ളിലെ ഒരു ആഗ്രഹത്തെ വിളിച്ചുണർത്തി. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ഈ നിമിഷം അവസാനിക്കരുതെന്ന് മനസ്സ് പ്രാർത്ഥിച്ചു.
ആദിത് അവളുടെ മുടിയിൽ വിരലുകൾ പതുക്കെ ഓടിച്ചു. ആ സ്പർശം അവൾക്ക് പരിചിതമായൊരു സുഖം നൽകി—ഒരിക്കലും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും, എപ്പോഴും കാത്തിരുന്നതുപോലെ. അവന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ കഴുത്തിനരികിൽ തങ്ങി നിന്നപ്പോൾ, അവളുടെ ശ്വാസം അല്പം വേഗമായി.
“നിന്റെ ശ്വാസം പോലും മാറിയിരിക്കുന്നു,” അവൻ മൃദുവായി പറഞ്ഞു.
“നിന്റെ അടുത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ,” അവൾ പറഞ്ഞു, “എല്ലാം മാറും.”
അവൻ അവളുടെ മുഖം ഉയർത്തി. കണ്ണുകളിൽ കണ്ണുകൾ പൂട്ടിയപ്പോൾ, അവൾക്ക് തോന്നി—ഇത് നോക്കുക മാത്രമല്ല, സ്പർശിക്കുന്നതുപോലെയാണ്. അവന്റെ നോട്ടം അവളുടെ അധരങ്ങളിൽ തങ്ങി. ഒരു നിമിഷം അവൻ കാത്തുനിന്നു; അവളുടെ അനുവാദം തേടുന്നതുപോലെ.
അനന്യ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ അവൾ അവന്റെ അടുത്തേക്ക് അല്പം കൂടി ചാഞ്ഞു.
അത് മതി.
അവന്റെ അധരങ്ങൾ വീണ്ടും അവളുടെ അധരങ്ങളെ തേടി. ആ ചുംബനം മുൻപത്തേതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ ആഴമുള്ളതായിരുന്നു—പെട്ടെന്ന് അല്ല, പക്ഷേ ഉറച്ചതും, അവളെ മുഴുവൻ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതും…
അവളുടെ കൈകൾ അവന്റെ പുറത്ത് ചേർന്നു. അവൾ അവനെ വിട്ടയക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല.
അവന്റെ ചുംബനം അവളുടെ കവിളിലൂടെ കഴുത്തിലേക്കു വഴുതിയപ്പോൾ, അവൾ ഒന്ന് വിറച്ചു. അവളുടെ കഴുത്ത് അവന്റെ ചൂട് സ്വീകരിച്ചു. അവളുടെ ചർമ്മം അവന്റെ ശ്വാസത്തിന് പ്രതികരിച്ചു. ആ ഓരോ സ്പർശവും അവളുടെ ഉള്ളിലെ ശൃംഗാരത്തെ വീണ്ടും ഉണർത്തി.
“ഇങ്ങനെ അടുത്ത് നിന്നാൽ,” അവൾ മൃദുവായി പറഞ്ഞു, “ വീണ്ടും ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മറക്കും.”
“അതാണ് എനിക്ക് വേണ്ടത്,” അവൻ പറഞ്ഞു. “നിനക്ക് നീയായിരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു നിമിഷം.”
അവൻ അവളെ വീണ്ടും ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒത്തുചേർന്നപ്പോൾ, അവൾക്ക് അവന്റെ ചൂട് മുഴുവൻ അനുഭവപ്പെട്ടു. അത് ഒരു അവകാശവാദം പോലെ തോന്നിയില്ല; പകരം, ഒരു സുരക്ഷിതത്വം പോലെ.
മഴ ജനലിന് പുറത്തു ശക്തമായി പെയ്തു. ഇടയ്ക്കിടെ മിന്നലിന്റെ വെളിച്ചം മുറിയിലേക്ക് വീണു. ആ വെളിച്ചത്തിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. അവൻ അവളെ അങ്ങനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു—അവൾ അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് വന്ന ഒരു മഴപോലെ.
അവളുടെ കൈ അവന്റെ കൈ കണ്ടെത്തി. വിരലുകൾ തമ്മിൽ പിണഞ്ഞപ്പോൾ, അവൾക്ക് തോന്നി—ഇത് ഒരു വാഗ്ദാനം പോലെയാണ്. പറയാതെ ചെയ്ത ഒരു വാഗ്ദാനം.
“നാളെ?” അവൾ ചോദിച്ചു.
“നാളെയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കണ്ട,” അവൻ പറഞ്ഞു. “ഇന്ന് മതിയല്ലേ?”
അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖം ചേർത്ത് നിന്നുകൊണ്ട്, അവൾ ആ നിമിഷത്തെ മുഴുവൻ ഉൾക്കൊണ്ടു. വാക്കുകളില്ലാതെ, വാഗ്ദാനങ്ങളില്ലാതെ—ശരീരവും മനസ്സും ഒരേ താളത്തിൽ.
ചില നിമിഷങ്ങൾ അങ്ങനെയാണ്.
അവയെ പേരിടാൻ പറ്റില്ല.
പക്ഷേ അവ, ജീവിതം മുഴുവൻ
ചർമ്മത്തിനടിയിൽ ചൂടായി
ഓർമ്മയായി നിലനിൽക്കും.
മഴ പതുക്കെ ശമിച്ചു.
പക്ഷേ അവരിടയിലെ ചൂട്
ഇനിയും ശേഷിച്ചു.
ശുഭം 🙏
💞 കനി 💞
