വീട്ടുകാർ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ, ഒളിച്ചോടി രജിസ്റ്റർ വിവാഹം കഴിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ…

അവൾ

D K

തൃശൂർ സെന്റ് മേരീസ് കോളേജിലെ മുറ്റത്തു നിന്നിരുന്ന ഗുൽമോഹർ പൂക്കളെപ്പോലെ മധുരമായിരുന്നു മീനാക്ഷിയുടെയും ബാലുവിന്റെയും പ്രണയം.

ക്യാമ്പസിന്റെ ഓരോ കോണിലും അവരുടെ പ്രണയത്തിന് പറയാൻ കഥകളുണ്ടായിരുന്നു.

സായാഹ്നങ്ങളിൽ ലൈബ്രറി വരാന്തകളിലെ പുസ്തകങ്ങളെ സാക്ഷിയാക്കി അവർ മണിക്കൂറുകളോളം സംസാരിച്ചിരുന്നു.

കായൽത്തീരത്തെ ഇളംകാറ്റിൽ, അസ്തമയ സൂര്യന്റെ ചുവപ്പുരാശിയിൽ, അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് നിറം പകർന്നു. ചിരികളിലൂടെയും നോട്ടങ്ങളിലൂടെയും തുടങ്ങിയ സൗഹൃദം, വൈകാതെ ആഴമേറിയ പ്രണയമായി മാറി.

ബാലുവിന്റെ കണ്ണുകളിൽ മീനാക്ഷിക്ക് അവനു തന്നോടുള്ള സ്നേഹം കാണാമായിരുന്നു,

മീനാക്ഷിയുടെ ഓരോ വാക്കിലും ബാലുവിന് ജീവിതത്തിന്റെ താളം കണ്ടെത്താനായി.

അവർ പരസ്പരം താങ്ങും തണലുമായി, നാളെയെക്കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും പങ്കുവെച്ച് അവർ ഒരുമിച്ചു നടന്നു.

എൻജിനീയറിങ് പഠനത്തിന്റെ തിരക്കുകൾക്കിടയിലും അവർ പരസ്പരം പ്രണയിക്കൻ സമയം കണ്ടെത്തി.

പ്രൊജക്റ്റുകൾ ഒരുമിച്ച് ചെയ്തു, പരീക്ഷാ കാലത്ത് പരസ്പരം താങ്ങായി നിന്നു. കോളേജിലെ ആഘോഷങ്ങളിലും വിനോദയാത്രകളിലും അവർ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു, അവരുടെ പ്രണയം എല്ലാവർക്കും ഒരു മാതൃകയായിരുന്നു.

പഠനം പൂർത്തിയാക്കിയപ്പോൾ, അവരുടെ പ്രണയം വിവാഹത്തിലേക്ക് നീങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു. ആ തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോൾ അവരുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു ചെറിയ ഭയം ഉണ്ടായിരുന്നു. കാരണം, അവർക്ക് അറിയാമായിരുന്നു, തങ്ങളുടെ പ്രണയം പോലെ എളുപ്പമല്ല കുടുംബങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കാൻ. ബാലു പാവപ്പെട്ട ഒരു കുടുംബത്തിലെ സാധാരണക്കാരനായ ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു. സ്വന്തമായി ഒരു ജോലിയോ സ്ഥിര വരുമാനമോ അപ്പോൾ അവനില്ലായിരുന്നു. മീനാക്ഷി ഉയർന്ന സാമ്പത്തികശേഷിയുള്ള, നാട്ടിൽ പേരും പെരുമയുമുള്ള ഒരു തറവാട്ടിലെ അംഗമായിരുന്നു.

ബാലുവിന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്ന് മീനാക്ഷിയെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞപ്പോൾ, അവന്റെ മാതാപിതാക്കൾക്ക് എതിർപ്പില്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും മീനാക്ഷിയുടെ വലിയ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ചും സാമ്പത്തിക സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ചും അവർക്ക് ആശങ്കയുണ്ടായിരുന്നു

. “നമ്മുടെ മോനെ അവൾക്ക് താങ്ങാൻ കഴിയില്ല. നമ്മൾ അവരെപ്പോലെ വലിയ ആളുകളല്ല,”
ബാലുവിന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു.

എന്നാൽ അവൻ തനിക്ക് മീനാക്ഷി മാത്രം മതിയെന്ന് പറഞ്ഞു ഉറച്ചു നിന്നു.

മീനാക്ഷിയുടെ വീട്ടുകാർക്ക് ബാലുവിനെ അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. “അവന് ജോലിയും സ്ഥിര വരുമാനവും ഇല്ല. ഞങ്ങളുടെ മോളെ അവനൊരുപാട് കഷ്ടപ്പെടുത്തും,” മീനാക്ഷിയുടെ വീട്ടുകാർ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. “അവൾക്ക് ഇത്രേം പഠിപ്പും ജോലിയുമൊക്കെയുണ്ട്.. ഈ ചെറുക്കൻ നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് ചേർന്നതല്ല,”

മീനാക്ഷിയുടെ അച്ഛൻ കടുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞു. സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ അന്തരങ്ങൾ പറഞ്ഞ് ബന്ധുക്കളും നാട്ടുകാരും എതിർപ്പുകൾ ഉന്നയിച്ചു. “മീനാക്ഷിക്ക് നല്ലൊരു വിവാഹാലോചന വന്നിട്ടുണ്ട്

, ഒരു ഡോക്ടറാണ്, അവനെയേ കെട്ടിക്കൂ,” വീട്ടുകാർ മീനാക്ഷിയെ നിർബന്ധിച്ചു.
എങ്കിലും, എല്ലാ എതിർപ്പുകളെയും അവഗണിച്ച് അവർ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. വീട്ടുകാർ കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ, ഒളിച്ചോടി രജിസ്റ്റർ വിവാഹം കഴിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ മുന്നിലുള്ള ഏക വഴി.

ആ തീരുമാനം മീനാക്ഷിക്ക് വലിയ ഭയമുണ്ടാക്കി. വീട്ടുകാരെ വിട്ട് ഇറങ്ങുക എന്നത് അവൾക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത കാര്യമായിരുന്നു.

പക്ഷേ ബാലുവിന്റെ ഉറച്ച പിന്തുണ അവൾക്ക് വലിയ ധൈര്യം നൽകി.

“നിനക്കുവേണ്ടി ഞാൻ ഏതറ്റം വരെയും പോകും മീനു,” ബാലു മീനാക്ഷിയുടെ കൈ കോർത്തുപിടിച്ചു. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ പ്രണയം അവൾക്ക് എല്ലാ ഭയങ്ങളെയും അതിജീവിക്കാൻ ശക്തി നൽകി.
ഒരു ദിവസം രാത്രി, എല്ലാവരും ഉറങ്ങിയെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി മീനാക്ഷി വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി.

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു, എല്ലാവരെയും ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുകയാണ്..
പക്ഷേ മനസ്സിൽ ബാലുവിനോടുള്ള പ്രണയത്തിന്റെ തീജ്വാല അണയാതെ നിന്നു.

റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ബാലു അവളെ കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു

. അവർ പരസ്പരം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, ആ നിമിഷം അവർക്ക് ലോകത്ത് മറ്റൊന്നും വേണ്ടായിരുന്നു. അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ, ഒരു ചെറിയ അമ്പലത്തിൽ പോയി അവർ പരസ്പരം തുളസിമാല അണിഞ്ഞു.

പിന്നീട് സബ് രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസിലെത്തി വിവാഹം രജിസ്റ്റർ ചെയ്തു. നിയമപരമായി അവർ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരായി.
തുടക്കത്തിൽ, അവരുടെ ജീവിതം ഒരു സ്വപ്നം പോലെ മനോഹരമായിരുന്നു.

ഒരാഴ്ച അവർ ഒരു ചെറിയ ടൂറിസ്റ്റ് ഹോമിൽ തങ്ങി. ഒരുമിച്ചിരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചു, സിനിമ കണ്ടു, പുഴയുടെ തീരത്ത് കൈകോർത്ത് നടന്നു. അവളുടെ തലമുടിയിൽ വിരലോടിച്ച് ബാലു പറഞ്ഞു, “എന്റെ ജീവിതം നീയാണ് മീനു.”

മീനാക്ഷിക്ക് ലോകം കീഴടക്കിയ സന്തോഷമുണ്ടായി. എല്ലാ വിഷമങ്ങളും മറന്ന് അവർ പരസ്പരം ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

ആ ഒരാഴ്ചക്കാലം അവർക്ക് വർഷങ്ങളോളം കാത്തുസൂക്ഷിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഓർമ്മകൾ സമ്മാനിച്ചു. പ്രണയം മാത്രം മതിയെങ്കിൽ ജീവിതം എത്ര സുന്ദരമെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

എന്നാൽ, ഈ സന്തോഷത്തിന് അധികം ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല. ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ നിർബന്ധം കാരണം അവർക്ക് അവന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങേണ്ടി വന്നു.
ഒരു സാധാരണ ഗ്രാമത്തിലെ വീട്ടമ്മയായിരുന്നു ബാലുവിന്റെ അമ്മ. പുറമെ ശാന്തമെന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും, സ്നേഹബന്ധത്തിന്റെയും ഊഷ്മളതയുടെയും കണികപോലും ആ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

മരുമകളെ സ്വന്തം മകളായി കാണാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല, പകരം തങ്ങളുടെ മകനെ വശീകരിച്ച് കൊണ്ടുവന്ന ഒരുത്തിയെപ്പോലെയാണ് അവർ മീനാക്ഷിയെ കണ്ടത്.

വിവാഹശേഷം മീനാക്ഷിയുടെ ജീവിതം ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ കടുംപിടിത്തങ്ങൾക്കും നിസ്സാരമായ കാര്യങ്ങൾക്കുള്ള പരിഹാസങ്ങൾക്കും അടിമപ്പെട്ടു. രാവിലെ ഉറക്കമുണരുന്നത് മുതൽ രാത്രി ഉറങ്ങുന്നത് വരെ അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി. ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്ക് പോലും അവർ മീനാക്ഷിയെ കുറ്റപ്പെടുത്തി. “അവൾക്കൊരു ചായ പോലും ശരിക്ക് വെക്കാൻ അറിയില്ല,” “അവൾക്ക് വീട്ടുജോലികൾ ഒന്നും അറിയില്ല,” “അവൾ ഞങ്ങളുടെ മോനെ പാഴാക്കും” എന്നിങ്ങനെ നിരന്തരം പറഞ്ഞ് മീനാക്ഷിയുടെ സമാധാനം തകർത്തു.

പുതിയ വീട്ടിൽ, പുതിയ സാഹചര്യങ്ങളിൽ പൊരുത്തപ്പെടാൻ ശ്രമിക്കുന്ന മീനാക്ഷിക്ക് ഈ വാക്കുകൾ വലിയ വേദന നൽകി. അടുക്കളയിലെ ഓരോ ജോലിയും, വീട്ടുപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന രീതി പോലും അവർക്ക് തെറ്റായി തോന്നി. മീനാക്ഷി എന്ത് ചെയ്താലും ബാലുവിന്റെ അമ്മ അതിൽ ഒരു തെറ്റ് കണ്ടെത്തും.

അവൾ അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചെയ്ത തെറ്റുകളായിരുന്നില്ല അതൊന്നും. തികച്ചും പുതിയ സാഹചര്യങ്ങളിൽ, ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ ജീവിക്കാൻ വന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ നിസ്സഹായതയായിരുന്നു.
മീനാക്ഷി സ്വന്തം കഷ്ടപ്പാടുകൾ ബാലുവിനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

“അമ്മയുടെ സ്വഭാവം ഇങ്ങനെ യാണ് മീനു, നീ കുറച്ച് ക്ഷമിക്ക്. നമ്മുക്ക് വേറെ വീട് നോക്കാം,”
അവൻ പറഞ്ഞു.

തുടക്കത്തിൽ ബാലുവിന്റെ ഈ വാക്കുകളിൽ മീനാക്ഷിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു. ബാലു തന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടെന്നും, ഒരു ദിവസം കാര്യങ്ങൾ മെച്ചപ്പെടുമെന്നും അവൾ വിശ്വസിച്ചു. ബാലുവിന്റെ സ്നേഹം അവൾക്ക് ആശ്വാസമായിരുന്നു.

പക്ഷേ ദിവസങ്ങൾ ആഴ്ചകളായും ആഴ്ചകൾ മാസങ്ങളായും നീണ്ടുപോയിട്ടും ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ സ്വഭാവത്തിൽ മാറ്റമുണ്ടായില്ല. ബാലു വാക്ക് പറഞ്ഞതുപോലെ ഒരു പുതിയ വീട് കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ തുടങ്ങിയില്ല. അവൻ അമ്മയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ഭയന്നു.

സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്കും അമ്മയുടെ സന്തോഷത്തിനും ഇടയിൽ ബാലു കുടുങ്ങിപ്പോയി.

അമ്മയുടെ വഴക്കുകൾ പതിവായി, ബാലുവിന്റെ മറുപടികൾ പതിയെ മടുപ്പിക്കുന്നതായി. “നീ എപ്പോഴും അമ്മയെക്കുറിച്ച് മാത്രം പറയുന്നു. അമ്മ അങ്ങനെയല്ല, നിനക്കൊരുപക്ഷേ തോന്നുന്നതാകാം,കുറച്ചു അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യൂ മീനു.

എന്നുവരെ ബാലു പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

ബാലുവിന്റെ ഈ മാറ്റം മീനാക്ഷിയെ മാനസികമായി കൂടുതൽ തളർത്തി.

താൻഈ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി. താൻ പ്രണയിച്ച ബാലുവല്ല ഈ സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

അമ്മയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ബാലുവിന് കഴിഞ്ഞില്ല, അതുപോലെ മീനാക്ഷിയുടെ വേദന കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാനും അവനു കഴിഞ്ഞു.

ബാലു പലപ്പോഴും അമ്മയുടെ പക്ഷം ചേർന്ന് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു. ഇത് മീനാക്ഷിയെ കൂടുതൽ ഒറ്റപ്പെടുത്തി.

അവളുടെ സങ്കടങ്ങൾ കേൾക്കാനോ ആശ്വസിപ്പിക്കാനോ ആരും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ.
ഒരു ദിവസം രാവിലെ, അടുക്കളയിൽ ദോശയും സാമ്പാറും ഉണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു മീനാക്ഷി. പരിപ്പിൽ ഉപ്പ് കുറഞ്ഞുപോയത് കണ്ടപ്പോൾ പതിവ് പോലെ ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.

“ഈ ദോശ കരിഞ്ഞു, ഈ സാമ്പാറിൽ ഉപ്പും പുളി മൊന്നുമില്ല.

ഇങ്ങനെയാണോ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നത്? എനിക്കിതൊന്നും കഴിക്കാൻ പറ്റില്ല,” അവർ ശബ്ദമുയർത്തി. മീനാക്ഷി മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി. “നിന്നെ ഈ വീട്ടിൽ ഒന്നിനും കൊള്ളില്ല. എന്റെ മോന് വയറു നിറയെ ഒരു നേരമെങ്കിലും നല്ല ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കാൻ പോലും നിനക്കറിയില്ല,” ബാലുവിന്റെ അമ്മ വീണ്ടും വീണ്ടും പറഞ്ഞു.

മീനാക്ഷിയുടെ കുടുംബത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക നിലയും പാരമ്പര്യവും ബാലുവിന്റെ അമ്മയിൽ ഒരുതരം അപകർഷതാബോധം ഉണ്ടാക്കി. അത് പിന്നീട് മീനാക്ഷിയോടുള്ള ദേഷ്യമായും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളായും മാറി.

വിവാഹശേഷം മീനാക്ഷിയുടെ ജീവിതം ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ കടുംപിടിത്തങ്ങൾക്കും നിസ്സാരമായ കാര്യങ്ങൾക്കുള്ള പരിഹാസങ്ങൾക്കും അടിമപ്പെട്ടു. രാവിലെ ഉറക്കമുണരുന്നത് മുതൽ രാത്രി ഉറങ്ങുന്നത് വരെ അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി. ഒരു ദിവസം പോലും അവൾക്ക് സമാധാനമായി ശ്വാസമെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അടുക്കളയിലെ ഓരോ ജോലിയും, വീട്ടുപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന രീതി പോലും അവർക്ക് തെറ്റായി തോന്നി. മീനാക്ഷി എന്ത് ചെയ്താലും ബാലുവിന്റെ അമ്മ അതിൽ ഒരു തെറ്റ് കണ്ടെത്തും.
“അവൾക്കൊരു ചായ പോലും ശരിക്ക് വെക്കാൻ അറിയില്ല,” ഒരു ദിവസം രാവിലെ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ബാലുവിന്റെ അമ്മയുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു. മീനാക്ഷി തലേദിവസം രാത്രി അവർക്ക് ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്ത ചായയെക്കുറിച്ചായിരുന്നു ആ പരിഹാസം.

“അടുക്കള കാണാത്ത കുട്ടിയാണോ എന്ന് തോന്നിപ്പോകും. ഒരു ചായയിടാൻ പോലും അറിയില്ലെങ്കിൽ പിന്നെന്ത് പഠിപ്പാ അവൾ പഠിച്ചത്?”

ഉമ്മറത്തു പത്രം വായിച്ചിരുന്ന ബാലുവിനെ നോക്കി അവർ പറഞ്ഞു. ബാലു മുഖമുയർത്താതെ പത്രവായന തുടർന്നു.

നീയെന്താ ഒന്നും പറയാത്ത ത്…

ഞാനെന്ത് പറയാൻ…ഇവള് ഇങ്ങനെ ആണെന്ന് ആര് കണ്ടു.

അവൻ നിസാര മട്ടിൽ പ്രതികരിച്ചു.

മീനാക്ഷിക്ക് ഈ വാക്കുകൾ കേട്ട് തൊണ്ടയിൽ എന്തോ കുരുങ്ങുന്നത് പോലെ തോന്നി. അവൾക്ക് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

മറ്റൊരു ദിവസം, വീട് അടിച്ചുവാരുമ്പോൾ മീനാക്ഷിക്ക് ഒരു ചെറിയ പാത്രം താഴെ വീണ് പൊട്ടി. ശബ്ദം കേട്ട് ഓടിയെത്തിയ ബാലുവിന്റെ അമ്മ അവളെ നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു. “ഒരു ജോലിയും നേരാംവണ്ണം ചെയ്യാൻ അറിയില്ല. വലിയ വീട്ടിലെ കുട്ടിയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് നടന്നാൽ മതിയോ? ഇതൊക്കെ ആരാ ഇവളെ പഠിപ്പിക്കുന്നത്?” അവർ ഒച്ചയിട്ടു. “എന്റെ വീട്ടിൽ ഇങ്ങനെയൊരു പെണ്ണിനെ കണ്ടിട്ടില്ല

. എല്ലാം അലങ്കോലമാക്കി വെക്കും.” മീനാക്ഷി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ആ പൊട്ടിയ പാത്രം പെറുക്കിയെടുത്തു.

ഓരോ ചെറിയ തെറ്റിനും വലിയൊരു കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾ കേൾക്കേണ്ടി വന്നപ്പോൾ മീനാക്ഷി തകർന്നുപോയി.
“അവൾക്ക് വീട്ടുജോലികൾ ഒന്നും അറിയില്ല,” “അവൾ ഞങ്ങളുടെ മോനെ പാഴാക്കും” എന്നിങ്ങനെയുള്ള വാക്കുകൾ നിരന്തരം പറഞ്ഞ് ബാലുവിന്റെ അമ്മ മീനാക്ഷിയുടെ ആത്മവിശ്വാസം തകർത്തു.

മീനാക്ഷിക്ക് ഇത് തികച്ചും പുതിയ സാഹചര്യങ്ങളായിരുന്നു. ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ ജീവിക്കാൻ വന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ നിസ്സഹായതയായിരുന്നു അത്. ഓരോ ദിവസവും അവൾക്ക് നരകതുല്യമായി തോന്നി. ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നതിലെ തെറ്റുകൾ, തുണി കഴുകുന്നതിലെ പോരായ്മകൾ, വീട് വൃത്തിയാക്കുന്നതിലെ അപാകതകൾ – അങ്ങനെ എല്ലാറ്റിലും ബാലുവിന്റെ അമ്മ കുറ്റങ്ങൾ കണ്ടെത്തി

. മീനാക്ഷി എന്ത് ചെയ്താലും അത് ശരിയാവുന്നില്ലെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും ഒരു ചോദ്യചിഹ്നമായി അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്നു.
മീനാക്ഷിക്ക് സഹിക്കാനായില്ല. ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ അവൾ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി ബാലുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി.

“എനിക്കിനി ഇവിടെ കഴിയാൻ പറ്റില്ല ബാലു. അമ്മയുടെ ഈ സ്വഭാവം എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു,” അവൾ തേങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “എനിക്ക് സമാധാനം വേണം.” ബാലു മീനാക്ഷിയെ ചേർത്തുപിടിച്ച് സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. “അമ്മയ്ക്ക് പ്രായമായില്ലേ മീനു, നീ കുറച്ച് ക്ഷമിക്ക്. അമ്മയുടെ സ്വഭാവം അങ്ങനെയാണ്. അത് മാറ്റാൻ കഴിയില്ലല്ലോ,” അവൻ പറഞ്ഞു.

ഈ വാക്കുകൾ മീനാക്ഷിയെ ഞെട്ടിച്ചു. ബാലു ഒരിക്കലും തനിക്ക് വേണ്ടി നിലകൊള്ളില്ലെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. “എത്ര നാളെന്ന് വെച്ചാ ഞാൻ സഹിക്കുന്നത്? എനിക്കും ഒരു ജീവിതം വേണ്ടേ?എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഞാൻ കൂടെ വന്നതല്ലേ എനിക്കും സന്തോഷത്തോടെ സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കണ്ടേ?” മീനാക്ഷി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

ബാലു നിസ്സഹായനായി തല കുനിച്ചു. ഈ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് ഒരു അറുതി വരുത്താൻ തനിക്ക് കഴിയുന്നില്ലെന്ന് അവന് തോന്നി

. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്കും സന്തോഷത്തിനും ഒരു വിലയും കൽപ്പിക്കാത്ത ഒരിടത്ത് എങ്ങനെയാണ് തനിക്ക് ജീവിക്കാൻ കഴിയുക എന്ന് മീനാക്ഷി ചിന്തിച്ചു.

മീനാക്ഷി തന്റെ സങ്കടങ്ങൾ പലപ്പോഴും കൂട്ടുകാരി രശ്മിയുമായി പങ്കുവെച്ചിരുന്നു. രശ്മി കോഴിക്കോടുള്ള ഒരു ഐടി കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നവളായിരുന്നു. വീഡിയോ കോളിലൂടെയും ഫോണിലൂടെയും അവർ മീനാക്ഷിയുടെ സങ്കടങ്ങൾ കേട്ടു. രശ്മി മീനാക്ഷിയെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഒരു പുതിയ ചിന്തയുടെ വിത്ത് പാകി. ഒരു ദിവസം രശ്മി, മീനാക്ഷിയോട് പറഞ്ഞു, “നിന്റെ ജീവിതം നീ തന്നെയാ തീരുമാനിക്കേണ്ടത് മീനു. നീ സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കണം. അതിനുവേണ്ടി എന്ത് ത്യാഗം ചെയ്യാനും നീ തയ്യാറാവണം. നിന്റെ സന്തോഷമാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം

.” രശ്മിയുടെ വാക്കുകൾ മീനാക്ഷിയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു പുതിയ ചിന്തയ്ക്ക് വഴിയൊരുക്കി. ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. മീനാക്ഷിയുടെ മനസ്സിലെ മുറിവുകൾ കൂടിക്കൂടി വന്നു. ഒടുവിൽ ഒരു ദിവസം, എല്ലാ ധൈര്യവും സംഭരിച്ച് അവർ ബാലുവിനോട് തങ്ങളുടെ വിവാഹബന്ധം വേർപെടുത്തണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു.
ബാലു ഞെട്ടിപ്പോയി. “നീ എന്താ ഈ പറയുന്നത് മീനു? നമ്മളുടെ സ്നേഹം നിനക്ക് വലുതല്ലേ? ഇത്രയും കാലത്തെ നമ്മുടെ സ്നേഹം നീ എങ്ങനെയാണ് ഉപേക്ഷിക്കുന്നത്?” അവൻ ചോദിച്ചു. “സ്നേഹം മാത്രം മതിയോ ബാലു? എനിക്ക് സമാധാനം വേണം. ഈ വീട്ടിൽ എനിക്കതിന് കഴിയുന്നില്ല. ഞാൻ എന്റെ പഠനം പൂർത്തിയാക്കി നല്ലൊരു ജോലിക്ക് പോകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു,” മീനാക്ഷി വേദനയോടെ പറഞ്ഞു. ബാലു ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചു മീനാക്ഷിയെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ. അവരുടെ പ്രണയബന്ധത്തെക്കുറിച്ചും ഒരുമിച്ചുള്ള ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും അവൻ അവളെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ മീനാക്ഷി തന്റെ തീരുമാനത്തിൽ ഉറച്ചുനിന്നു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ നീറിപ്പുകഞ്ഞ വേദന ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ അവളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ഒടുവിൽ, ഒരുപാട് വേദനയോടെ ബാലു ആ തീരുമാനത്തിന് സമ്മതിച്ചു. അവന്റെ പ്രണയം അവളെ വിട്ടുപോകാൻ അനുവദിച്ചു, കാരണം അവന്റെ സന്തോഷത്തേക്കാൾ അവളുടെ സമാധാനത്തിനാണ് അവൻ പ്രാധാന്യം നൽകിയത്.

വിവാഹമോചനം മീനാക്ഷിയുടെ ജീവിതത്തിൽ വലിയൊരു മാറ്റമായിരുന്നു. തുടക്കത്തിൽ അത് വലിയൊരു ശൂന്യത സൃഷ്ടിച്ചു. സമൂഹം അവളെ ചോദ്യം ചെയ്തു, ഒറ്റപ്പെടുത്തി. “കെട്ടിച്ചയച്ച പെണ്ണിന് വേർപിരിഞ്ഞ് വന്നുകൂടി,” “അവൾക്കൊരു ക്ഷമയും ഇല്ല,” എന്നിങ്ങനെയുള്ള വാക്കുകൾ അവൾക്ക് കേൾക്കേണ്ടി വന്നു. എന്നാൽ, പതിയെ അവൾ സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ പഠിച്ചു. രശ്മിയുടെ സഹായത്തോടെ ഒരു പ്രമുഖ ഐടി കമ്പനിയിൽ അവൾക്ക് ജോലി ലഭിച്ചു. കൊച്ചിയിൽ സ്വന്തമായി ഒരു വാടകവീട്ടിലേക്ക് മാറി. തന്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്കും സ്വപ്നങ്ങൾക്കും അവൾ പ്രാധാന്യം നൽകി. പുസ്തകങ്ങൾ വായിച്ചു, യാത്രകൾ ചെയ്തു, പുതിയ കാര്യങ്ങൾ പഠിച്ചു. സ്വന്തമായി ഒരു വാഹനം വാങ്ങി, ഇഷ്ടപ്പെട്ട സിനിമകൾ കണ്ടു, കൂട്ടുകാരുമായി സമയം ചെലവഴിച്ചു.
മീനാക്ഷി തന്റെ ജീവിതം വീണ്ടും കെട്ടിപ്പടുത്തു. അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ സന്തോഷവും സമാധാനവുമുണ്ട്. ബാലുവുമായുള്ള ബന്ധം അവസാനിച്ചെങ്കിലും, അതൊരു തെറ്റായ തീരുമാനമായിരുന്നില്ലെന്ന് മീനാക്ഷി വിശ്വസിച്ചു. കാരണം, സ്വന്തം സന്തോഷം ത്യജിച്ച് മറ്റൊരാൾക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നത് ആത്മഹത്യാപരമാണെന്ന് മീനാക്ഷി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. ജീവിതത്തിൽ ഒരുപാട് പ്രതിസന്ധികളുണ്ടാകാം, എന്നാൽ സ്വന്തം സന്തോഷമാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനം, അതിനുവേണ്ടി ഏത് വലിയ ത്യാഗവും സഹിക്കാൻ തയ്യാറാകണം എന്ന് മീനാക്ഷി മനസ്സിലാക്കി.
ഇപ്പോൾ അവൾ സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്നു, എല്ലാ ദിവസവും സന്തോഷത്തോടെ പുതിയ പ്രഭാതങ്ങളെ വരവേൽക്കുന്നു. കാലം എല്ലാ മുറിവുകളും ഉണക്കുമെന്നും, പുതിയൊരു ജീവിതം നൽകുമെന്നും അവൾ സ്വയം പഠിപ്പിച്ചു. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഇന്നും ബാലുവിനോട് സ്നേഹമുണ്ട്, പക്ഷേ ആ സ്നേഹത്തിനുമപ്പുറം അവൾക്ക് അവളുടെ സമാധാനം വലുതായിരുന്നു. മീനാക്ഷിക്ക് ഇപ്പോൾ വ്യക്തമായ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടുണ്ട് – താൻ തന്റെ ജീവിതത്തിലെ നായികയാണെന്നും, ആ കഥയുടെ തിരക്കഥ സ്വന്തമായി എഴുതാനുള്ള അവകാശം തനിക്കുണ്ടെന്നും അവൾക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു. ഇഷ്ടപ്പെട്ട പുരുഷനോടൊപ്പം ഇറങ്ങി ചെന്നിട്ട് സ്വന്തം അമ്മയുടെ ചിട്ടകൾക്കും ആചാരങ്ങൾക്കും അനുസരിച്ച് ബാലുവിനെപ്പോലെ ജീവിക്കുന്ന കലിപ്പാവയെ പോലെ ഒപ്പം ഒരു പെൺകുട്ടിക്കു ജീവിതം ഉണ്ടാകരുത് എന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു.

ഒരിക്കലും ജീവിതത്തിൽ തോറ്റു പിന്മാറാതെ ബാലുവിന്റെ വീട്ടിൽ അടിയറവ് പറയാതെ സ്വന്തമായി തീരുമാനമെടുത്ത് ബോൾഡ് ആയിട്ട് അവൾ നിന്നു. അതുകൊണ്ടാവും ഒരുപക്ഷേ മീനാക്ഷി ഇന്നും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നത്. ഇത് നമ്മുടെ സമൂഹത്തിനുള്ള ഒരു പാഠമാണ്. ഇന്നത്തെ തലമുറ മീനാക്ഷിയെ പോലുള്ള പെൺകുട്ടികളെ കണ്ടുപഠിക്കണം.

സ്നേഹത്തോടെ
D K