(രചന: ശ്രീജിത്ത് ഇരവിൽ)
സന്ധ്യക്കാണ് മേരിയൊരു മാക്സിയുമിട്ട് ധൃതിയിൽ കടയിലേക്ക് വന്നത്. കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് വർഷങ്ങളായി അവളും ഞാനും കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കഥ പറയാറുണ്ട്. കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് മാത്രം…
നാട്ടിൽ തയ്യൽക്കട തുടങ്ങിയ കാലം തൊട്ടേ മേരിയെ എനിക്ക് അറിയാം. സംസാരിച്ച് വന്നപ്പോൾ, പത്രോസ് അവളേയും കുഞ്ഞിനേയും ഉപേക്ഷിച്ച് പോയ നാളിലാണ് പോലും എന്റെ കടയുടെ ഉദ്ഘാടനം നടന്നത്. എല്ലാമൊരു നിമിത്തമായിരിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയുടെ അവസാനം മേരി എന്നേയും ഞാൻ അവളേയും ഇമവെട്ടാതെ പരസ്പരം നിമിഷങ്ങളോളം നോക്കി നിന്നിരുന്നു…
അന്ന് തൊട്ട് തമ്മിൽ കൊള്ളുമ്പോഴൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറയാൻ ശ്രമിക്കുമായിരുന്നു. എന്താണെന്ന് കൃത്യമായി ചോദിക്കാൻ രണ്ട് പേരുടേയും നാക്കിന് ധൈര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല…
‘അതേയ് സുകുവേട്ടാ.. ഈ ബ്ലൗസൊന്ന് ചുരുക്കി തരോ.. നാളെയൊരു കല്ല്യാണമുണ്ട്…’
“ശ്യാമള പോയല്ലോ മേരീ… അളവെടുക്കാൻ……!”
എന്റെ ശബ്ദം മുറിഞ്ഞപ്പോൾ മേരി തലകുനിച്ചു. അല്ലെങ്കിലും എപ്പോഴും ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ്. വളരേ സ്വാഭാവികമായി എന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ചില നിമിഷങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ മിണ്ടാതെ മുറിഞ്ഞ് നിൽക്കാറുണ്ട്.
‘അത്യാവശ്യമാണെങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ട് കേറി നിക്ക്.. ഞാൻ തന്നെ എടുത്തോളാം…’
മേരി അനുസരിച്ചു. കൈവിറക്കാതെ ഞാൻ അളവെടുക്കാൻ തുടങ്ങി. കഴുത്തിലും കൈകളിലും എന്റെ വിരൽ കൊള്ളുമ്പോൾ അവളുടെ തൊണ്ടയിൽ നിന്ന് ശ്വാസം വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മാറിടങ്ങളിൽ സ്പർശിക്കാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചിട്ടും മേരിയുടെ മാറിന്റെ മാംസളത അറിയാതെ ഞാൻ അറിഞ്ഞു. വിരൽത്തുമ്പുകളിൽ ഒന്ന് അവിടം കൊണ്ടപ്പോഴേക്കും അവൾ പിൻവലിയുകയായിരുന്നു. തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ പോകുന്നതിനിടയിൽ കാലത്ത് താൻ വരുമേയെന്ന് മാത്രം അവൾ പറഞ്ഞു..
എന്റെ ഭാര്യ പണ്ടൊരു പൂർവ്വവിദ്യാർത്ഥി സംഗമത്തിന് പോയതായിരുന്നു. പഴയ കൂട്ടുകാരിൽ അവളുടെ കാമുകനും ഉണ്ടായിരിക്കണം. സന്ധ്യക്ക്‌ മുമ്പേ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അനുവാദവും ചോദിച്ച് പോയ അവളെ പിന്നീട് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ക്ഷമിക്കൂ സുകുവേട്ടായെന്ന അവളുടെ കത്ത് കിട്ടിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ തിരച്ചിൽ നിർത്തിയത്. ചുണ്ടെലി പോലുള്ളയൊരു കുഞ്ഞ് അതിന്റെ അമ്മയെ കാണാതെ ആ നാളുകളിൽ കാറിക്കരഞ്ഞത് എനിക്ക് ഇന്നും ഓർത്തെടുക്കാം. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൾക്ക് അങ്ങനെ തോന്നിയതെന്ന് ഇന്നും മനസിലായിട്ടില്ല. മറ്റൊരാളെ പൂർണ്ണമായി മനസിലാക്കാൻ കൂടിയുള്ള കഴിവ് മനുഷ്യരുടെ മനസ്സിന് ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ ലോകമിന്ന് എന്താകുമായിരുന്നുവല്ലേ…
പിറ്റേന്ന് കാലത്ത് തന്നെ മേരി വന്നു. തലേന്ന് രാത്രിയിൽ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നതിന് മുമ്പേ ബ്ലൗസ് ഞാൻ തയ്ച്ച് വെച്ചിരുന്നു. പൊതിഞ്ഞ് കൊടുത്തപ്പോൾ അവൾ പണം തരാൻ തുനിഞ്ഞു. ഞാൻ വാങ്ങിയില്ല. അവൾ നിർബന്ധിച്ചുമില്ല. പക്ഷേ, അന്ന് അവൾ കല്യാണത്തിന് പുറപ്പെട്ട് പോയത് ഞാൻ തയ്ച്ച് കൊടുത്ത ബ്ലൗസ് ധരിച്ചായിരുന്നില്ല.
തലേന്ന് വന്ന അതേ നേരത്ത് മേരി വീണ്ടും കടയിലേക്ക് വന്നു. കടന്നൽ കുത്തിയ കവിളായിരുന്നു അവൾക്കപ്പോൾ. എന്തുപറ്റിയെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ചുരുക്കാൻ തന്ന ബ്ലൗസ്സിൽ തന്റെ കൈപൊലും കടക്കുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് അവൾ ചിണുങ്ങുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ സംഭവിക്കാൻ യാതൊരു സാധ്യതയും ഇല്ലല്ലോയെന്നും പറഞ്ഞ് ഞാനത് വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി.
‘അളവ് തെറ്റിയതായിരിക്കും….!’
മേരി കേട്ടതായി ഭാവിച്ചില്ല. തന്റെ ബ്ലൗസ് നാളേക്ക് കൃത്യമായി തയ്ച്ച് തന്നില്ലെങ്കിൽ കാണിച്ച് തരാമെന്നും പറഞാണ് അവൾ പോയത്. ചുരുങ്ങിപ്പോയ ആ തുണിക്കഷണവുമായി ഏറെ നേരം ഞാൻ കടയിൽ തന്നെ ഇരുന്നു. അവസാനമൊരു വെല്ലുവിളിയോടെ മേരിയുടെ ബ്ലൗസിനെ ഞാൻ വികസിപ്പിച്ചു. കടപൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് എത്തുമ്പോഴേക്കും മോൻ എന്റെ അമ്മയുടെ കൂടെ ഉറങ്ങിയിരുന്നു. അവന് കഴിഞ്ഞ മാസം പതിമൂന്ന് വയസ്സ് തികഞ്ഞതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…
എനിക്ക് തെറ്റിയ മേരിയുടെ അളവും തലയിലിട്ടാണ് ആ രാത്രിയിൽ ഞാൻ കിടന്നത്. ആകെ നാണക്കേടായി പോയെന്ന ചിന്തയിൽ മുങ്ങിയ എന്റെ കണ്ണുകളെ പുലരുവോളം എനിക്ക് ഉറക്കാനേ സാധിച്ചില്ല. ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു എനിക്ക് ഒരാളുടെ അളവ് തെറ്റുന്നത്…
പിറ്റേന്ന് ഇത്തിരി വൈകിയാണ് ഞാൻ കടയിലേക്ക് എത്തിയത്. മേരി വന്നതും, ബ്ലൗസ് കൊണ്ട് പോയതുമൊക്കെ ശ്യാമള പറഞ്ഞിരുന്നു. അന്ന് വൈകുന്നേരം കട പൂട്ടാൻ നേരത്ത് മേരി വീണ്ടും വന്നു. വികസിപ്പിച്ച ബ്ലൗസ്സിന്റെ കയ്യും കഴുത്തും വലുതാണ് പോലും…. ഞാൻ തലകുനിച്ചു..
‘ദാ… ഇതാണെന്റെ അളവ്…’
മറ്റൊരു ബ്ലൗസ് നീട്ടിക്കൊണ്ടാണ് മേരിയത് പറഞ്ഞത്. ഞാനത് വാങ്ങിക്കുമ്പോൾ അവൾ എന്നോട് ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് എനിക്കൊരു ആശ്വാസം തോന്നിയത്. നിന്റേത് ആയത് കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ തെറ്റുന്നതെന്ന് കൂടി ഞാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
‘സുകുവേട്ടന് എന്നോടെന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടോ…?’
മറുപടിയായി ഇല്ലല്ലോയെന്നാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത്. എന്നിരുന്നാലും, പറയാൻ ഉള്ളിലൊരു ഇഷ്ടം വർഷങ്ങളോളം വെമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നിങ്ങടെ പെണ്ണുമ്പിള്ള വെറുതേയല്ല ഇട്ടേച്ച് പോയതെന്നും പറഞ്ഞ് മേരി മുഷിഞ്ഞ് കൊണ്ട് ഇറങ്ങിപ്പോയി. പോകാൻ നേരം, ആ മരത്തലയൻ പത്രോസ്സും നിങ്ങടെ കൂട്ടായിരുന്നുവെന്ന് അവൾ വിളിച്ച് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
എനിക്കൊന്നും മനസിലായില്ല. ആ തലയുമായി മേരിയുടെ ബ്ലൗസ് വീണ്ടും ഞാൻ മുറിച്ചു. അതും തെറ്റി! അളവിന് കൊണ്ട് വന്ന ബ്ലൗസായിരുന്നു ഇത്തവണ ഞാൻ ചുരുക്കിയത്. വീണ്ടും തയ്ക്കാനുള്ള ബലം രണ്ട് തുണികൾക്കും നഷ്ട്ടമായിരിക്കുന്നു. കൈയ്യിൽ കിട്ടിയ മേരിയുടെ അളവ് കത്രിക തിന്നല്ലോയെന്ന നിരാശയോടെ കട അടഞ്ഞു. വീട്ടിലേക്കുള്ള ദൂരമത്രയും, നാളെ ബ്ലൗസിനായി വരുന്ന അവളോട് എന്ത് പറയുമെന്നായിരുന്നു ഞാൻ ആലോചിച്ചത്…
എത്ര വട്ടം വെട്ടിക്കീറി തുന്നിയാലും അളവ് ഒക്കാത്ത തുണി പോലെയാണ് ബന്ധങ്ങളിൽ ചില മനുഷ്യരെന്ന് എനിക്കന്ന് തോന്നിപ്പോയി. ഏറെ ഇഷ്ടമുണ്ടായിട്ടും ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് പരസ്പരം ഉടുക്കാൻ എന്നേയും മേരിയേയും പോലെ എത്ര പേരായിരിക്കുമല്ലേ ഈ ഭൂമിയിൽ പറയാതെ കാത്തിരിക്കുന്നത്…!!!
